ΕΝΙΣΤΑΜΑΙ-ΘΕΜΙΣΤΟΠΟΛΟΣ

 Το 1360 ο Αρμενόπουλος έγραψε την Εξάβιβλο, που ήταν μια σπουδαία συλλογή των Βυζαντινών νόμων. Το 1835, πεντακόσια χρόνια μετά, ο «ελέω Θεού» (όπως γράφει) Οθων, Βασιλεύς των Ελλήνων, δημοσιεύει διάταγμα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως που ορίζει ότι: «Οι πολιτικοί νόμοι των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων οι περιεχόμενοι στην Εξάβιβλον του Αρμενόπουλου, θέλουν ισχύη μέχρις ού δημοσιευθή ο Πολιτικός Κώδιξ, του οποίου την σύνταξιν διετάξαμεν». Το πρώτο κεφάλαιο της Εξαβίβλου τιτλοφορείται «Κριτών Προκατάστασις ή Περί Δικαιοσύνης». Στον ορισμό του δικαστή, που ο Αρμενόπουλος τον ονομάζει κριτή, έτσι, λέει, όπως ονομάζεται και ο Θεός, τον καλεί, για να μην ντροπιάσει τον τίτλο αυτόν, να είναι αδέκαστος, αμερόληπτος και να μην υπόκειται σε εξαπατήσεις, αποδίδοντας στον καθένα τα δίκαια. Κλείνει τον ορισμό λέγοντας: «Οποιος δεν έχει ήδη μέσα στην ψυχή του την αληθινή δικαιοσύνη, αλλά έχει διαφθαρεί με χρήματα, είτε χαρίζεται λόγω φιλίας,  είτε τιμωρεί   με εχθρότητα ή υπόκειται...

Ἄν τό νά παίζεις «ἐν οὐ παικτοῖς» ἀποτελεῖ δεῖγμα τραγικῆς καί ἀπύθμενης ἀβελτηρίας, τό νά ὑπερβαίνεις τά ἐσκαμμένα συνιστᾶ «ὕβριν» μέ τήν ἀρχαιοελληνική σημασία τοῦ ὅρου.   Ἀποτελοῦσε μάλιστα   «ἡ ὕβρις» βασική ἀντίληψη τῆς κοσμοθεωρίας τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Πλούσια ἡ ἀρχαία γραμματεία ἀπό παραδείγματα καί ἐντρυφήματα μᾶς πληροφορεῖ: «Δυσσεβείας μέν ὕβρις τέκος» (Αἰσχύλος). «Κόρος ὕβριν τίκτει» (Ἀριστοτέλης). Ἡ ἀσέβεια καί ὁ κορεσμός, λοιπόν, εὐθύνονται γιά τή γένεσή της. Καί νά οἱ ἐπιτυχίες της: «Ὕβρις φυτεύει τύραννον» (Σοφοκλῆς)  Με πρακτικό του ΝΣΚ, µε το οποίο τα µέλη του απηύθυναν συστάσεις απαιτώντας από τους δικαστές να µη χορηγούν προσωρινές διαταγές και να απορρίπτουν τις αιτήσεις ασφαλιστικών µέτρων για παραµονή στην εργασίασυµβασιούχων του δηµόσιουτοµέα µε ταπρογράµµατα Stage  τοΝΣΚ  Με το   άρθρο 100Α  του Συντάγματος, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, ως μεγάλο σώμα της διοίκησης, καθίσταται συνταγματικά προβλεπόμενος και κατοχυρωμένος...